جغرافیای من

کوچ نشینی کهن ترین شیوه زیست بشر است که یا برجا بودن آن تا عصر حاضر از بزرگترین جاذبه‌های این شیوه معشیت است و همچین شیوه خاصی زندگی سبب شده ایلات و عشایر ( دیدنی ترین جاذبه عصر تکنولوژی ) لقب بگیرند . عشایر به شیوه‌‌‌ای جذاب و باور نکردانی طی قرن‌های و سال‌های طولانی اقدام به حفظ سنن و آداب و رسوم گذشته خود نموده اند و این اصالت به جاذبه‌‌‌ای برای صنعت گردشگری تبدیل شده است.( 1)
مسکن عشایر و نوع زندگی آنها زبان موسیقی ، غذا‌های محلی، صنایع دستی ، رقص و لباسهای محلی به همراه آیین‌های به جای آوردن جشن‌های عروسی محلی از مهم ترین جاذبه‌های ایلات و عشایر است.و در جشنهایشان برنامه‌های جذابی از جمله تیر اندازی، ترکه بازی، پرتاب سنگ، اجرای گروه سرود و شعر خوانی، ساز و نقاره، پخت نان تیری، طناب کشی برگزار میشود.(11)
بارزترین مشخصه ایلات و عشایر شیوه زیست انان است که بر خلاف یک جانشینان روستای و شهری در کوچ و نقل و انتقال دائمی‌سیاه چادر‌ها و رمه‌های خود هستند. (10)
عشایر کوچ رو که یکی از جاذبه‌های مهم گردشگری فرهنگی به شمار می‌آیند در همه نقاط ایران، در حوزه‌های غرب و جنوب غرب ، شرق و جنوب شرق، شمال غرب، شمال شرق و مرکزی ایران را ایلات و عشایر پراکنده شده اند(1).
نحوه معیشت وزیست، الگوی سکونت و باور داشت‌ها، سنت‌ها و آداب و رسوم، طبیعت منحصر به فرد منطقه و سرانجام ویژگی راه‌های ایلی از جمله جاذبه‌های دیدنی شیوه زندگی عشایر است. عشایر عرب در جنوب غرب ایران ساکن هستند و از خصوصیات ویزگی برخورداند . انها در دوستی اصیل و ثابت قوم بوده و در برابر مشکلات شجاع و مقاوم اند. عشایر بی حرمتی به قومیت خود را به هیچ وجه تاب نمی‌آورند و میهمان نوازی و آزاد منشی از ویژگیهای این قون سخت کوش است(7).
مقدمه
اگر بخواهیم گذشته‌ی عشایر ایران را مورد مطالعه قرار دهیم بدون شک باید مطالعه را از منطقه‌ی فارس آغاز کنیم. زیرا این منطقه از آغاز دوران اسلامی‌و حتی قبل از آن عشایر نشین بوده است و ایلات و عشایر در آن زندگی می‌کردند.